Wij gebruiken cookies om uw ervaring op onze site te verbeteren. Dit omvat cookies van derde partijen, zoals Google Analytics, die ons helpen te analyseren hoe u onze website gebruikt, en / of cookies van sociale media-platforms zoals YouTube, die interactieve content op onze website mogelijk maken.
Uw privacy is belangrijk voor ons. Wij gebruiken deze cookies alleen met uw toestemming. Door op "Accepteren" te klikken, stemt u in met het gebruik van deze cookies. Als u echter niet instemt, kunt u op "Weigeren" klikken. Houd er rekening mee dat als u de cookies weigert, sommige functies van de site, zoals ingesloten YouTube-video's, mogelijk niet correct functioneren.
Wij twee daar op de dijk –
een mooie zomer die te laat begon,
half achter wolken een zinkende zon,
de IJssel, elke dag anders, al eeuwen gelijk.
De zon neemt slechts voor even afscheid,
kent de belofte van een nieuwe dag
waarop hij ook weer schijnen mag;
hij daalt en rijst op ’t ritme van de tijd.
We zitten op een bank en het is net
alsof voor ons de tijd werd stilgezet,
we kijken in een bal van vuur.
Dit schouwspel van beperkte duur,
waarin het avondrood zich nog laat zien,
is dat de eeuwigheid misschien?